Czy wiecie, że nie tak dawno bo w latach 50-tych przeciętna długość życia wynosiła 47 lat. Dziś – już 65, z perspektywą wzrostu do 75 lat około roku 2050. Tym samym wzrasta odsetek Seniorów w naszym społeczeństwie. Według badań do 2035 roku udział osób w wieku powyżej 65 lat zbliży się do ¼ części naszej populacji. Istnieje więc konieczność zwrócenia uwagi na konsekwencje tego zjawiska.
Pierwszym i często zasadniczym problemem osób w starszym wieku jest szeroki zakres i duża intensywność potrzeb zdrowotnych. Osoby po 80 roku życia stanowią grupę, wobec której występuje bardzo duże prawdopodobieństwo konieczności opieki ze strony innych osób i podmiotów. Według danych GUS za rok 2015 w Polsce funkcjonowały 82 hospicja, dysponujące 1550 miejscami, z których w 2015 roku skorzystało 17 963 pacjentów. Oddziały paliatywne w Polsce w 2015 roku oferowały 1204 łóżka w 72 placówkach. W ciągu 2015 roku opieką na tych oddziałach objęto 18 836 pacjentów. Przy obecnych tendencjach i sukcesywnie wzrastającej liczbie osób starszych, taka infrastruktura jest zdecydowanie niewystarczająca. Należy tutaj dodać, że w 2015 roku w Polsce działało 41 oddziałów geriatrycznych dysponujących 1001 łóżek, które to oddziały objęły opieką 25 510 pacjentów. Wyraźnie wskazuje to na perspektywę, w której stale wzrastająca liczba osób starszych będzie pozbawiona wystarczającej opieki medycznej.
Kolejną ważną z perspektywy codziennego funkcjonowania osób powyżej 80. roku życiakwestią jest nieformalne i formalne wsparcie codzienne. W przypadku pomocy nieformalnej –głównie rodzinnej – oznacza to wzrost obciążenia rodzin koniecznością wygospodarowania czasu na świadczenie różnorodnych usług na rzecz najstarszych swych członków. W przypadku pomocy formalnej wzrost liczby i udziału w społeczeństwie osób bardzo starych przekłada się na zwiększenie zapotrzebowania na usługi domów pomocy społecznej, domów dziennego pobytu, domowych usług opiekuńczych oraz środowiskowych usług piekuńczo-pielęgnacyjnych finansowanych ze środków samorządowych.
Inną cechą charakterystyczną procesu starzenia się polskiego społeczeństwa jest singularyzacja i feminizacja starości. Konsekwencją demograficznego starzenia się społeczeństwa polskiego, a także wspomnianego podwójnego starzenia się jest coraz częstsze samotne zamieszkiwanie osób starszych. Jak przewidują prognozy GUS, ten stan będzie się w przyszłości utrzymywał. Koniecznością staje się zatem, z jednej strony, przygotowanie systemu opieki nad samotnymi osobami starszymi, a z drugiej strony, podniesienie poziomu szeroko rozumianej aktywności nie tylko osób powyżej 65. roku życia, ale również tych w wieku niemobilnym. Takie przygotowanie populacji dorosłych Polaków pozwoli na efektywniejsze i pełniejsze wykorzystanie potencjału, jakim dysponują te grupy wiekowe.
Znacznie częściej w gospodarstwach jednoosobowych pozostają kobiety, co jest kolejną cechą specyfiki polskiego starzenia się. Osoby starsze pozostają najczęściej w związkach małżeńskich lub są owdowiałe. Na skutek wyższej umieralności mężczyzn istnieje w tej grupie wieku ludności zróżnicowanie zbiorowości kobiet i mężczyzn pod względem ich struktury według stanu cywilnego. Ponad ¾ populacji mężczyzn w wieku 65 lat i więcej żyje w związkach małżeńskich, podczas gdy kobiety w tej grupie wieku są najczęściej wdowami (58%).